جیمز الدر، سخنگوی یونیسف، در یک نشست خبری در ژنو اعلام کرد که وضعیت مادران و نوزادان در شهر غزه بی‌سابقه‌ وخیم است. وی گفت راهروهای بیمارستان‌ها پر از زنانی است که تازه زایمان کرده‌اند و نوزادان به دلیل نبود امکانات، مجبورند به نوبت از یک منبع اکسیژن استفاده کنند.

او با اشاره به وضعیت بحرانی کودکان در غزه افزود: «شهر غزه همچنان میزبان ده‌ها هزار کودک است. کودکانی که پابرهنه، مادربزرگ و پدربزرگ‌های خود را با ویلچر از میان آوار عبور می‌دهند. کودکانی با اعضای قطع‌شده در میان غبار جان می‌کنند. مادرانی که کودکانشان از زخم‌های پوستی خونریزی می‌کنند. کودکانی که از حملات هوایی بی‌وقفه می‌لرزند و به آسمان نگاه می‌کنند تا آتش ناشی از بالگردها و هواپیماهای چهارپره را تماشا کنند.»

الدر ادامه داد: «در هر نقطه‌ای از شهر غزه، زنان، سالمندان و کودکان از من می‌پرسند: 'به کجا می‌توانیم برویم که امن باشد؟' و پاسخ، حتی پس از تقریباً دو سال، همچنان همان است: هیچ جا. در نوار غزه هیچ جایی امن نیست.»

او با اشاره به جابه‌جایی اجباری گسترده در منطقه گفت: «بیش از ۴۰۰ هزار نفر تاکنون مجبور به مهاجرت به جنوب شده‌اند و به ۲۰۰ هزار غیرنظامی دیگر هشدار داده شده که شهر غزه را ترک کنند. یکی از بیمارستان‌های شهر روزانه بین ۶۰ تا ۸۰ کودک را به دلیل سوءتغذیه و بیماری‌های دیگر بستری می‌کند. بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان در بیمارستان الهلال پر از بیمار است. این بیمارستان هفته گذشته بمباران شد.»

الدر همچنین افزود: «منطق تحمیلی بر مردم غزه، بی‌رحمانه و متناقض است. شمال، منطقه دشمن اعلام شده و کسانی که آنجا مانده‌اند، مظنون تلقی می‌شوند. بیایید صریح بگوییم: صدور دستور تخلیه عمومی یا فراگیر برای غیرنظامیان، به این معنا نیست که افرادی که باقی می‌مانند، حمایت‌های حقوق بشری خود به عنوان غیرنظامی را از دست می‌دهند.»

او درباره مناطق جنوبی که به عنوان «مناطق امن» معرفی می‌شوند گفت: «الـمواسی که اکنون یکی از متراکم‌ترین مناطق جمعیتی جهان است، بیش از حد شلوغ و فاقد نیازهای ابتدایی برای بقاست. ۸۵٪ خانواده‌ها تنها چند متر با فاضلاب باز، فضولات حیوانی، توده‌های زباله، آب راکد یا هجوم جوندگان فاصله دارند. دو سوم جمعیت به صابون دسترسی ندارند. با ده‌ها نفر در شهر غزه صحبت کردم و همه یک جمله را تکرار کردند: پولی برای رفتن ندارند؛ مکانی یا چادری برای نقل مکان ندارند و جنوب نیز خطرناک است.»

الدر در ادامه افزود: در این مناطق به‌اصطلاح امن در جنوب – که این اصطلاح خود طنزآمیز است – بمب‌ها با پیش‌بینی‌پذیری وحشتناکی از آسمان می‌بارند. مدارسی که به‌عنوان پناهگاه‌های موقت در نظر گرفته شده‌اند، مرتباً به تلی از آوار تبدیل می‌شوند. چادرهایی که در زمین‌های خالی برپا شده‌اند، هیچ حفاظی در برابر ترکش‌ها ندارند و مکرراً زیر آتش حملات هوایی قرار می‌گیرند.  (ILKHA)