مادرانی که به رغم سرد شدن هوا به تحصن خود جلوی ساختمان حزب دموکراتیک خلق ها ادامه می دهند، اظهار دارند که در صورت عدم تحویل فرزندانشان نوبت را ادامه خواهند داد و شرایط هوا هر چه هم که باشد، راه خود را ترک نخواهند کرد.

حسنیه کایا، مادر مکییه کایا که به کوه ربوده شده است، اظهار کرد که شرایط هوا هر چه هم که باشد به نوبت خود ادامه خواهند داد.

کایا گفت: اگر چه برف و باران هم ببارد، ما آرمان خود را ترک نخواهیم گفت و در چادر زندگی خواهیم کرد. ما برای فرزندان خود اینجا می نشینیم و تا زمانی که به ما تحویل داده نشوند، از اینجا بلند نمی شویم. منتظر حمایت همه جهان هستیم. بیایند اینجا و از ما حمایت کنند. دولتهای خارجی نیز در کنار ما باشند، از ما حمایت کنند تا بچه های مان تحویل ما داده شوند.

بچه های ما دست کفار هستند

کایا با بیان اینکه هر روز تهدید می شود، گفت: بچه های ما در دست کفار هستند و ما نیز جلوی در دشمنانمان به تحصن نشستیم. ما را هر روز تهدید می کنند. به ما می گویند، "از اینجا بروید، شما راهزن هستید". خیر ما راهزن نیستیم، آنها راهزن هستند که بچه های ما را بردند. دخترم را به مدت یک ماه اینجا قایم کردند و سپس به سوریه بردند و اکنون در دست پ.ک.ک هست.

کایا تاکید کرد: از نمایندگان مجلس تا رئیس جمهور محترممان، همه جهان را فرا می خواهم؛ تا از ما حمایت کنند و بچه های ما را بیاورند. ما برای فرزندان خود اینجا نشستیم و تا زمانی که آنها نیایند از اینجا نمی رویم. اگر سنگ هم ببارد، از اینجا بلند نمی شویم. روح و روان ما خراب شد. از چشمان ما خون می ریزد. سن من پایان رسیده است، دختر بیاید و زندگی کند. کسی که فرزند مرا برده است، دشمن من است.

تا بمیرم از اینجا نمی روم

سنگول آلتینتاش، مادر مسلم آلتینتاش که دو ماه است در نوبت فرزند است، گفت: دو ماه است که اینجا هستیم. از پ.ک.ک فرزندم را می خواهم. پ.ک.ک کی بچه های ما را آزاد خواهد کرد. زمستان آمد، هوا سرد شد، باران بارید و برف هم خواهد بارید. پ.ک.ک اگر وجدان داشته باشد، بچه ما را بگذارد. کی به انصاف خواهد آمد.

آلتینتاش با بیان اینکه از پ.ک.ک فقط فرزندان خود را می خواهند، گفت: بچه مرا زیر زمین نگه می دارند، حق ندارند این کار را بکنند. می خواهم هر چه زودتر فرزندم به من تحویل داده شود. اگر برف هم ببارد، تا آخرش اینجا خواهم بود. تا زمانی که فرزندم بیاید، حتی تا زمانی که بمیرم، از اینجا بلند نمی شوم. هر چه هم ببارد، اینجا هستیم. چاره ای دیگری نداریم. به ما فرزندانمان را بدهند که از اینجا برویم.  (ILKHA)